Gebroken teen...

Zaterdag, tijdens een wandeling rond de Klinkenbergplas in Oegstgeest, werd Rowlf achterna gezeten door een andere hond. Niets aan de hand, gewoon hartstikke speels, dat gebeurd zo vaak. Op een gegeven moment stoven ze door een stukje bos achter elkaar aan en toen ze daar uit kwamen hinkte Rowlf een beetje. Misschien verstapt, dacht de baas. Al snel rende Rowlf weer rond alsof er niets aan de hand was. De volgende ochtend bleek Rowlf echter weer een beetje te hinken. En de linkerteen van zijn rechtervoet stond een beetje naar buiten. Bij een nadere inspectie van zijn voet, bleek dat hij toch best wel pijn had. Ook voelde de baas dat het teentje wat "los" leek te zitten. Dus werd besloten om de dienstdoende dierenarts (niet onze eigen dierenarts) te bellen. Het bleef bij een telefonisch consult, want deze DA zei dat het klonk als een kneuzing... "geef hem maar een paracetamolletje", zei hij. Rowlf hoefde niet langs te komen. Dat vonden onze baasjes toch niet zo'n goed idee, dus gingen ze een andere DA zoeken, die ook weekenddienst had. Daar mocht Rowlf zondagochtend om 11:15u langs komen. Dus geen wandeling in Berkheide voor Rowlf, maar een onderzoek bij de DA op tafel. Die dacht toch aan een kneuzing, als voelde hij wel ruimte (net als de baas). Maar... "als het gebroken is moet hij echt meer pijn aangeven" zei deze DA. Ons vrouwtje zei nog dat Rowlf een bikkel is die niet zo kleinzerig is, maar Rowlf werd met een pijnstiller naar huis gestuurd. Vanochtend leek de teen nog verder te wijken, dus werd er een afspraak gemaakt om bij onze eigen DA een foto te laten maken. Maar dat hoefde dus niet... "Ik zie zo ook wel dat het gebroken is," zei ze. "Ik ga het als een breuk behandelen, met of zonder foto..." En zo ging het ook. Rowlf 's voet is nu netjes verpakt in rood verband. En wanneer hij wordt uitgelaten draagt 'ie daar een mooie zwarte schoen overheen. Over twee weken moet hij terug komen voor controle (of eerder als 'ie het verband er af bijt) en hij moet vier tot zes weken rust houden. Dat laatste zal voor mijn enthousiaste en energieke beaglebroertje nog het lastigste zijn, want rennen is zijn lust en zijn leven...

Een pootje van Abbey

Geen wit voetje gehaald, maar wel een rode... Het zal voor Rowlf niet meevallen om zijn pootje rust te gunnen. Verstandig is het waarschijnlijk niet, maar ook mét een verbonden poot klimt hij op zijn favoriete plekje: bovenop de rugleuning van de bank... lekker voor het raam. En zielig kijken natuurlijk... krijgt 'ie lekker veel aandacht van de baasjes.