Het moet niet gekker worden...

Hallo zeg, dat heb ik weer. Het mag dan wel carnaval zijn en mijn roots mogen dan wel in het Brabantse land liggen... dan hoeven ze me nog niet als schemerlamp aan te kleden! Ik lijk verdorie wel een beagleschemerlamp. Maar mijn baasjes beweren dat het mijn eigen schuld is. Nou is het wel zo dat ik al twee keer het verband van mijn pootje af heb gebeten en dat ik dus sinds maandag al driemaal door de dierenarts ben verbonden. En dat gaat in de papieren lopen, zegt de baas. En dat vond 'ie wel een investering waard. Ik moet nu dus met een kap om mijn kop rondlopen. Nee, niet zo'n harde plastic kap van de dierenarts, maar een mooie zachte kap. Een Comfy Cone noemen ze die. Vanochtend ging de baas via internet op zoek naar zo'n ding. Had 'ie een dierenwinkel in Leiden gevonden die ze zou verkopen. Even gebeld en ja hoor, ze waren in voorraad. Nou, mooi niet dus. Kwamen we daar binnen, kwam die man met zo'n gewone plastic kap aan zetten. "Dat is helemaal geen Comfy Cone," zei de baas. "Jawel hoor, zei die man... deze worden ook wel Comfy Cone genoemd." Hij dacht zeker dat als we eenmaal binnen waren we wel zo'n plastic ding zouden kopen. Nou, daar trapte de baas dus mooi niet in! Hij ging het vrouwtje bellen of ze op internet wilde kijken. Even later belde ze terug dat een winkel in Noordwijkerhout een Comfy Cone medium in voorraad had. Dus toen zijn we daarheen gereden. Daar heeft de baas inderdaad zo'n zachte zwarte kap voor me gekocht. Thuis deed 'ie hem om mijn nek. Nou, dat vond ik dus helemaal niets. Ik heb bijna een uur doodstil in de kamer gestaan en probeerde af en toe om de kap met mijn pootjes weg te schuiven. Nou, dat gaat dus niet. Na vijf kwartier mocht de kap even af. Ik ging met de baas mee wat boodschappen doen. Toen we weer thuis kwamen deed 'ie hem weer om, nu samen met een halsband. De kap zit met elastiekjes aan de halsband vast, zodat ik hem ook niet over mijn kop kan trekken. Ik vind het nog steeds helemaal niks, maar ik berust inmiddels in mijn lot. Ik heb de hele dag niet geslapen, dus ik zit een beetje weg te dommelen met die rare kap op mijn kop... ik heb gevochten tegen de slaap, maar uiteindelijk moest ik er aan toegeven. Volgens de baasjes moet ik nu met die kap op blijven lopen totdat mijn pootje genezen is. Klaar ben je ermee, maar eerlijk is eerlijk: toch ook een beetje mijn eigen schuld.

Een (voorzichtig) pootje van Rowlf

Zo loop ik er nu bij.... En dat vind ik dus helemaal niks!! Ik probeer héééél zielig te kijken, misschien mag 'ie dan wel weer af... Lekker hé...? Dat heb ik weer! Om te eten kan de baas de onderkant van de kap dubbel slaan... kan de kap gewooon op blijven.