Je geeft ze één vinger...

...en ze nemen je hele hand. Of in het geval van ons -beagles-: je hele poot. Tsjonge, jonge... Rowlf is een lekker ventje hoor, maar het is niet altijd rozengeur en manenschijn. Gisteravond hadden de baasjes en ik een vermoeiend avondje. Rowlf barst van de energie; z'n Duracel batterijtjes raken soms niet leeg. Hij daagt mij constant uit met zijn gekef. Lag ik lekker in mijn eigen bench en meneer gaat daar dan minutenlang voor staan blaffen. Ik probeer hem wel te corrigeren (eerst met gegrom, daana wat feller), maar Rowlf is niet snel onder de indruk. Hij trok zich dan ook helemaal niets aan van mijn corrigerende pogingen en stapte gewoon mijn bench binnen. Toen ik vervolgens de bench maar verliet, plaste meneer Rowlf in mijn bench. Lekker hé? Dat heb ik weer zeg. Nou, ik heb hem mooi even op zijn nummer gezet hoor...! Omdat grommen of fel terugblaffen niet hielp ging ik in Rowlf's mandje zitten (dat natuurlijk véél te klein voor mij is) en negeerde de protesterende Rowlf. Even later deed ik hetzelfde met de bench van Rowlf... veel te klein voor mij, maar ik ging er toch "lekker" in liggen en trok mij opnieuw niets aan van de fel protesterende Rowlf. Ik negeerde hem en als z'n protest me tóch te gortig werd, viel ik naar hem uit. Daar had meneertje Rowlf mooi niet van terug! Maar de baas vond het op een gegeven moment welletjes. Hij heeft me met wat moeite uit Rowlf's bench gehaald en een schoon kussen in mijn eigen bench gelegd. Nadat we allebei apart een laatste uitlaatrondje met de baas hadden gelopen, moesten we gaan slapen. Iedereen was hartstikke moe van dit vermoeiende avondje. Gelukkig sliep Rowlf tot 6:15u vanochtend...

Zo, eikel...hier heb je een koekje van eigen deeg! Wat moet je nou? Als je zo door gaat, ga ik ook nog liggen... Eigen schuld, druktemaker. Ik heb vanaf nu je mandje BEZET!! En kijk...met je bench kan ik het zelfde! Je kunt blaffen wat je wilt, kleine terrorist. Maar ik negeer je toch.